Ah, de geneugten van het leven in de buitenwijken! De rust, de barbecues… en soms ook de buren die wat al te vrijpostig zijn in hun gewoonten. Voor Laurence, een zorgzame moeder van een 8-jarige jongen, was alles vredig in haar nieuwe buurt. Totdat Julie Martin, een eigenzinnige buurvrouw, besloot haar meest onthullende ondergoed te drogen… vlak voor Hugo’s slaapkamerraam.
De roze string en het (vroege) ontwaken van de nieuwsgierigheid van de kindertijd
Het begon allemaal op een dinsdag, wasdag en superheldenondergoed. Laurence, die de was aan het opvouwen is, kijkt op en komt oog in oog te staan, of beter gezegd, van raam tot raam, met een reeks van allerlei soorten ondergoed. Kanten slipjes, snoepkleurige stringetjes, kledingstukken die zo licht zijn dat je zou denken dat het poppenaccessoires zijn… alleen zweefden ze trots voor Hugo’s kamer.
“Mam, wat is dit roze spul?” Een katapult? ” vraagt het kind onschuldig. Verlegen maar geamuseerd probeert Laurence van onderwerp te veranderen, maar de groeiende nieuwsgierigheid van haar zoon dwingt haar om een duurzamere oplossing te overwegen.
Als geduld grenzen kent (en humor de overhand neemt)
Naarmate de dagen verstrijken, zetten de strijkers hun ochtendballet voort. Laurence probeert diplomatie. Ze belt aan bij Julie en legt beleefd uit dat haar onthullende ondergoed Hugo’s onschuld verstoort. Maar Julie Martin, met een uitdagende glimlach op haar lippen, ziet het probleem niet. “Het is maar wasgoed!” Leer hem over het echte leven! ” antwoordt ze neerbuigend, voordat ze hem voorstelt zijn prioriteiten te heroverwegen.
Dit is te veel.
De wraak van de reuzenflamingo
Om hem terug te pakken, pakt Laurence haar naaimachine erbij en laat ze haar fantasie de vrije loop. Resultaat ? XXL-onderbroek in felroze stof met flamingomotief, zo groot dat hij als kermisdecoratie gebruikt zou kunnen worden.
En daar hangt het dan: dit meesterwerk, in groot formaat, vlak voor Julie’s raam.
De reactie liet niet lang op zich wachten. Julie komt terug van het winkelen en ontdekt dit textielmonument. Ze ontploft. “Is dat een parachute?” Een tent? ” schreeuwt ze. Laurence, lachend, veinst onschuld: “Ik mag je wel. Ik hang mijn was op. »
Een vrede… en een welverdiende les
Wordt vervolgd op de volgende pagina
