In de vierde inning was ik de score volledig kwijt. Mijn aandacht was gericht op Baxter, mijn golden retriever, die elke seconde van Bark at the Park-avond in zich opnam. Met gespitste oren, kwispelende staart als een metronoom en een trillend neusje van de overprikkeling stond hij in het middelpunt van de belangstelling. Mensen bleven maar stoppen om hem te aaien, en hij begroette iedereen als een doorgewinterde politicus die de menigte bespeelt.
Ik keek een seconde of dertig om, net lang genoeg om wat te drinken te halen.
Dat was alles wat nodig was.
Toen ik me omdraaide, stond hij daar in het gangpad, met zijn staart trillend van triomf, een volgeladen hotdog uit zijn bek. Hij zag er zo trots uit – alsof hij net de kampioenstitel had gewonnen.
Ik kreeg een knoop in mijn maag.
Hij had het gestolen. Rechtstreeks van het dienblad van een man die achter ons zat. Even snel pakken en gaan zitten, alsof het zijn routine was.
Beschaamd sprong ik op. “O mijn god, het spijt me zo! Daar zal ik voor boeten, ik…”
Maar voordat ik kon afmaken, staarde de man me aan, met open mond… en barstte toen in lachen uit. Geen woede. Geen irritatie. Gewoon oprecht vermaak.
Hij stak zijn handen omhoog. “Het is prima. Echt waar. Hij heeft blijkbaar een goede smaak – ik was er toch al bijna klaar mee.”
vervolg op de volgende pagina
