Ik was verbijsterd toen James eiste dat we alle kosten gelijk zouden verdelen nadat zijn salaris verdubbeld was. Op zijn aandringen werkte ik parttime, maar ik stemde alleen in als we het schriftelijk vastlegden. Hij heeft er geen idee van dat mijn toestemming de eerste stap in een plan is, geen capitulatie.
ADVERTENTIE
Ik had nooit gedacht dat ik het type vrouw zou zijn dat haar baan opofferde voor een man. En toch zat ik daar, aan onze keukentafel, tegenover James, en luisterde naar zijn uitleg waarom het een goed idee was om minder uren te werken.
Onze dochter Emily was pas drie maanden oud en hij schetste zo’n boeiend beeld van onze gezamenlijke toekomst.
ADVERTENTIE
“Denk er eens over na, Sarah,” zei hij
We zijn nu ouders en ik weet dat je zoveel mogelijk tijd met Emily wilt doorbrengen. Door parttime te werken, kun je dat doen.
“Dat weet ik,” antwoordde ik, “maar ik hou van mijn werk, James. Ik weet niet zeker of ik op dit punt in mijn carrière zo’n drastische verandering wil doorvoeren.”
ADVERTENTIE
ADVERTENTIE
Iets in mijn buik zei me dat het niet klopte, maar ik duwde het gevoel opzij.
“Hoe zit het met mijn consultancyprojecten? Ik heb jarenlang aan deze relaties gewerkt.”
“Die zullen er altijd zijn,” verzekerde James mij.
“Maar die beginjaren met Emily? Die krijgen we nooit meer terug.”
De daaropvolgende zes jaar vlogen voorbij, terwijl we voor het huis zorgden, de kinderen van school haalden en parttime als consultants werkten.
Toch voelde ik dat er iets ontbrak. Ik bleef contact houden met veel van mijn oud-collega’s, en soms was het pijnlijk om te horen over hun promoties.
Terwijl ik al het andere in evenwicht hield, kwam de carrière van James tot bloei.
De nacht die alles veranderde, brak aan. Opgewonden stormde James de voordeur binnen met een fles champagne in zijn hand.
“Ik heb het!” riep hij uit.
“De promotie. En wacht maar tot je de salarisverhoging hoort.”
“Nu ik zoveel geld verdien, moeten we onze financiële afspraken formaliseren,” zei hij. “Ik denk dat het wel zo eerlijk is dat we vanaf nu alles fiftyfifty delen. Rekeningen, boodschappen, de hypotheek, alles.”
Ik wachtte op de clou, maar die kwam niet.
“Dat meen je toch niet, James? Ik werk maar parttime, weet je nog? En het was jouw idee om mijn uren te verminderen. Ik heb het al druk genoeg met het huishouden en de zorg voor onze dochter. Hoe verwacht je dan dat ik evenveel kan bijdragen?”
Hij haalde zijn schouders op. “Het is niet mijn schuld dat je genoegen hebt genomen met minder.”
“Ik heb hier niet voor gekozen,” herinnerde ik hem eraan. “Jij hebt ervoor geduwd.”
“Ja, maar de dingen zijn nu anders.”
“Laat ik dit even duidelijk maken: wil je dat ik het huishouden doe, ons kind opvoed en toch de helft van alles bijdraag?”
“Dat is wel zo eerlijk,” antwoordde hij. “We zijn een team, toch? En teams leveren een gelijke bijdrage.”
Maar ik vond niets. Zijn ogen glinsterden van opwinding en hij grijnsde naar me als een kind met Kerstmis.
“Wil je eerlijk?” mompelde ik.
Prima. Ik ga akkoord, maar dan wel onder één voorwaarde: we maken het officieel. We stellen een overeenkomst op en laten die notarieel bekrachtigen. Alles is precies in tweeën gedeeld.
“Dat is een briljant idee, lieverd!” James’ glimlach was een en al tanden.
“Ik heb morgen een drukke dag, dus waarom regel jij het papierwerk niet en laat je me weten wanneer ik het kan ondertekenen?”
“Natuurlijk.” Ik klemde mijn tanden op elkaar en nam een slok van mijn champagne.
vervolg op de volgende pagina
