“Ja, lieverd, dit is geen droom,” zei ik, terwijl ik mijn glas op tafel zette. “Ik ben echt de eigenaar van het bedrijf waar jij die belangrijke positie bekleedt.”
“Nee… Dit moet een grap zijn…” stamelde hij, maar zijn woorden stierven weg.
“Ik wou dat het zo was,” schudde ik mijn hoofd. “Maar helaas voor jou is dat niet zo.”
Vlad werd bleek en keek de kamer rond op zoek naar steun. Maar niemand zei iets – iedereen wist dat noch zijn connecties noch zijn status hem nu konden helpen.
“Dit kan niet…” fluisterde hij, terwijl hij een stap achteruit deed. “Hoe… Hoe wist ik dat niet?”
Ik kantelde mijn hoofd lichtjes en probeerde een glimlach te verbergen.
“Misschien omdat je nooit de moeite hebt genomen om echt interesse in mijn leven te tonen,” zei ik. “Al die jaren, terwijl jij de held speelde, was ik druk bezig met het opbouwen van mijn bedrijf. Je hebt nooit gevraagd wat ik deed. Voor jou was ik slechts een aardig bijzaakje.”
Zijn uitdrukking vertrok van verwarring. Voor het eerst in tijden was hij sprakeloos.
“Heb je dit met opzet verborgen?” vroeg hij, terwijl hij zijn ogen samenkneep en er argwaan in zijn stem klonk.
“Natuurlijk,” antwoordde ik, terwijl ik de stilte liet voortduren. “Je had me toch niet geloofd? Je had nooit gedacht dat ik meer kon zijn dan ‘de vrouw van een succesvolle man’.”
Hij kwam dichterbij en begon zachter te praten.
“Dus, is dit jouw wraak voor vanavond?” vroeg hij.
“Nee, Vlad,” zei ik, terwijl ik zijn blik ontmoette. “Dit is gewoon de waarheid. Een waarheid die je al jaren ontloopt.”
Hij verstijfde, beseffend dat de situatie uit de hand liep. Zijn imago stortte voor de ogen van iedereen in. De gasten begonnen onderling te fluisteren, sommigen konden hun grijns nauwelijks verbergen.
“Ik geloof het niet…” mompelde hij, hoofdschuddend alsof hij de realiteit probeerde te ontkennen. “Het is makkelijk te controleren,” haalde ik mijn schouders op. “Kom morgen maar naar kantoor – de secretaresse zal bevestigen dat ik de CEO ben.”
Hij verstijfde, de realiteit drong tot hem door. “Nu snap ik waarom ze je altijd uitnodigden voor die besloten vergaderingen,” mompelde hij. “Ik dacht dat je gewoon de assistent van een investeerder was.”
“Je hebt veel aangenomen, Vlad,” zei ik, terwijl ik aan mijn wijn nipte. “En nu betaal je de prijs voor die aannames.”
Zijn gezicht veranderde met elk moment dat voorbijging – van schok naar besef, en vervolgens angst. Voor het eerst in lange tijd voelde hij zich kwetsbaar, beroofd van zijn gebruikelijke zelfvertrouwen. Vlad liet zich langzaam in de dichtstbijzijnde stoel zakken, zijn vuisten onbewust gebald. De gasten bleven staan, zich bewust van de omvang van het moment – een moment dat niet alleen deze nacht, maar zijn hele toekomst voorgoed zou veranderen. Ik had mijn besluit al genomen.
vervolg op de volgende pagina
