“Al die tijd heb je me alleen maar voor de gek gehouden?” Zijn stem brak, zijn gebruikelijke bravoure was verdwenen.
Ik glimlachte zachtjes, bijna teder. “Nee, lieverd. Ik heb je alleen maar in je eigen wereld van illusies laten leven. Ik heb de waarheid niet verborgen – je wilde hem alleen nooit zien. Je stelde nooit de juiste vragen.”
Zijn kaken spanden zich aan terwijl hij probeerde zijn woede te bedwingen. Hij wist dat elke uitbarsting nu alleen maar averechts zou werken. “Dus wat gebeurt er nu?” fluisterde hij, zijn stem vol angst. “Ga je me eruit gooien?”
Ik draaide nadenkend mijn wijnglas rond. “Je gewoon ontslaan?” herhaalde ik, terwijl ik vooroverboog. “Dat zou te simpel zijn, te makkelijk voor iemand die zo hard heeft gewerkt om de ladder te beklimmen. Nee, ik wil dat je voelt hoe het is om alles te verliezen, stukje bij beetje.”
Hij slikte moeizaam.
“Je kan niet…”
“Oh, maar ik kan het wel,” grijnsde ik. “Heb je me niet zelf geleerd dat macht en geld alles mogelijk maken? Nu zijn de rollen omgedraaid.”
Een aarzelende hoestbui verbrak de zware stilte, maar de spanning in de kamer was ondraaglijk, zelfs voor de omstanders.
“Ik denk dat het tijd is om de boel voor vanavond af te ronden,” zei ik, terwijl ik opstond en de stof van mijn jurk gladstreek. “Bedankt allemaal voor jullie komst.”
De gasten vertrokken snel, omdat ze niet bij de laatste momenten van dit drama aanwezig wilden zijn.
Toen de laatste persoon was vertrokken, bleef Vlad, in gedachten verzonken, wezenloos voor zich uit starend. De zelfverzekerde man was verdwenen; in zijn plaats was iemand gekomen die net de controle over zijn leven had verloren.
Ik bleef in de deuropening staan.
Morgen, op kantoor, Vlad. We hebben genoeg te bespreken.
Zonder op een antwoord te wachten, liet ik hem daar zitten om na te denken.
De volgende ochtend arriveerde ik veel eerder dan normaal op kantoor. Mijn secretaresse begroette me met haar gebruikelijke glimlach – zij, net als de meeste medewerkers, had altijd mijn ware standpunt geweten en het discreet gehouden. Toen ik mijn kantoor binnenliep, voelde ik een golf van opwinding – vandaag markeerde het begin van mijn nieuwe leven, vrij van Vlad.
Een uur later ging de deur zachtjes open en liep hij naar binnen. De zelfverzekerde man van gisteravond was verdwenen en vervangen door een nerveuze, bezorgde figuur. Zijn haar zat in de war en zijn overhemd leek haastig aangetrokken, alsof hij niet had geslapen.
“Ga zitten,” gebaarde ik naar de stoel voor mijn bureau, maar hij bleef staan. “We moeten praten,” zei hij met een holle stem. “Lera—”
