Budgetteren is mijn ding en daarom houd ik elke huishoudelijke transactie bij. Toen mijn man kritiek op mij had omdat ik naar een uitgave vroeg, werd ik nieuwsgierig. Toen ik in zijn auto een bonnetje van $ 380,- voor een kinderwagen vond, stopte ik met vragen stellen en begon ik de verbanden te leggen… want we hebben geen baby.
Ik ben altijd het type persoon geweest dat elke dollar bijhoudt, tot aan het kleingeld in de bekerhouder aan toe. Niet omdat ik de controle heb, maar omdat het mij rust geeft. Getallen hebben voor mij altijd betekenis gehad. Ze zijn schoon, ordelijk en voorspelbaar, in tegenstelling tot sommige andere mensen… en mijn man, Eric.
Een vrouw controleert het budget | Bron: Pexels
Op een avond bladerde ik door ons bankafschrift, mijn vaste vrijdagavondritueel van de afgelopen vijf jaar. Met een glas wijn naast me en een spreadsheet open, sorteerde ik onze uitgaven in nette vakjes. Hypotheek. Openbare diensten. De kruidenierswinkel. Besparingen. Alles was aanwezig.
Toen zag ik iets vreemds. Een opname van $380 die in geen enkele categorie paste.
Ik nam een slok wijn. De zuurgraad bleef op mijn tong hangen terwijl ik naar het scherm staarde. Een transactie die niet paste in ons gebruikelijke patroon van kleine aankopen. Het was gewoon een nettodeel van onze rekening dat niet klopte.
Een vrouw gebruikt haar computer | Bron: Midjourney
De keuken rook naar knoflook en olijfolie terwijl Eric groenten sneed voor het avondeten. Haar donkere haar viel op haar voorhoofd, waardoor mijn hart zelfs na al die jaren nog steeds sneller ging kloppen.
“Hé, heb je onlangs een grote aankoop gedaan? Er is $ 380 afgeschreven van de kaart, eindigend op 12.”
Zijn mes bleef halverwege het snijden even stilstaan, waarna het zijn ritme op de snijplank hervatte. “Waarschijnlijk alleen benzine en boodschappen. Waarom?”
“Het was één transactie. Geen verschillende kleine.”
Een bange man | Bron: Midjourney
“Misschien heb ik diezelfde dag nog een paar dingen in de winkel gekocht.” Hij haalde zijn schouders op zonder op te kijken.
“Het komt van een plek die ik niet herken.”
De helikopter stopte. Erics schouders spanden zich onder zijn t-shirt.
“Waarom ondervraag je mij alsof ik terecht sta, Luna?”
De verandering in zijn toon bezorgde mij rillingen over de rug.
“Ik ondervraag je niet. Ik vraag je naar onze gezamenlijke rekening. Zoals ik altijd doe.”
Hij haalde het mes tevoorschijn. “Je bent altijd zo paranoïde. Dat jij de ‘budgetpersoon’ bent, betekent niet dat ik al mijn bewegingen aan jou moet rapporteren.”
Een geschokte vrouw | Bron: Midjourney
Zijn woorden bleven tussen ons hangen, scherp en onbekend. In vijf jaar tijd had hij nog nooit zo tegen mij gesproken.
“Sinds wanneer is het paranoïde om vragen te stellen over een uitgave van $ 380?”
“Laat het gewoon gaan, oké?” Hij veegde de uien in de sissende pan. “Niet alles heeft jouw goedkeuring nodig.”
Die nacht lag ik wakker naast hem en luisterde naar zijn regelmatige ademhaling. De Eric die ik kende, zou zijn uitgaven niet verbergen. Hij zou het mij niet kwalijk hebben genomen als ik vragen stelde.
Maar misschien was de Eric die ik kende niet echt?
***
De ochtend brak aan en er was nog steeds niets opgelost. We hadden allebei een vrije dag genomen: ik voor een afspraak bij de kapper en hij voor wat hij een ‘mentale gezondheidsdag’ noemde.
Een schoonheidssalon | Bron: Pexels
Eric liep door de keuken en zette koffie, alsof er niets gebeurd was en alsof hij geen scheur in de fundering had ontdekt.
“Vergeet niet dat we vandaag van auto wisselen,” zei hij terwijl hij een kopje naar me toe schoof. “Je afspraak is om vier uur, toch?”
Ik knikte. “Ik maak de jouwe eerst schoon voordat ik hem meeneem.”
De ochtend duurde voort. Ik kon me nergens op concentreren en ik kon niet stoppen met denken aan zijn reactie. Terwijl Eric in de woonkamer televisie zat te kijken, belde ik mijn zus vanuit de slaapkamer.
“Ben ik gek, Jen? Hij deed alsof ik hem van moord beschuldigde.”
“Mensen doen raar over geld, lieverd,” antwoordde ze. “Maar defensief zijn betekent meestal dat er iets aan de hand is.”
Toen Eric aankondigde dat hij die middag ging douchen, had ik al een knoop in mijn maag.
Een angstige vrouw, diep in gedachten verzonken | Bron: Midjourney
Ik pakte het kentekenbewijs uit de keukenla en liep naar zijn auto. Het rook er naar koffie en de houtachtige geur die hij al sinds zijn studententijd droeg. Ik opende het dashboardkastje om de papieren op te bergen.
Toen zag ik hem. Een verfrommelde bon, gedeeltelijk verstopt onder de handleiding.
Ik had niet moeten kijken. Een deel van mij wist dat. Maar ik deed het toch, en ik kon het niet geloven.
$379,89. Tiny Treasurezz kinderwagen en autostoelset.
Mijn handen werden koud. We hebben geen baby gekregen, we verwachtten er ook geen… en we hebben er ook niet eens moeite voor gedaan.
Een verfrommelde bon | Bron: Midjourney
Kleine schatjes. De babyboetiek in Ridgewood Heights. Tien minuten van Rachels huis, zijn collega.
Rachel. De mooie zwangere Rachel die ik ooit ontmoette op het eindejaarsfeestje van het bedrijf. Eric vertelde mij dat ze het “alleen deed”.
De puzzelstukjes vallen met een weerzinwekkende helderheid in elkaar.
Ik haastte me terug naar binnen, mijn hart bonkte in mijn ribben. De douche was nog aan. Ik pakte Erics telefoon van het nachtkastje en zag tot mijn verbazing dat hij ontgrendeld was. Hij moet iets gecontroleerd hebben voordat hij ging douchen.
Een vrouw die op haar telefoon kijkt | Bron: Pexels
Mijn vingers trilden terwijl ik door zijn contacten scrolde. Zij was daar. Rachel.
Ik sloeg het nummer op in mijn telefoon, gaf hem het zijne terug en glipte de tuin in.
Drie keer overgaan voordat ze opneemt.
“Hallo ?”
“Rachel? Het is Luna. De vrouw van Eric.”
Er viel een stilte tussen ons. Ik hoorde zijn ademhaling.
“Ik… ik weet dat dit raar is, maar ik moet met je praten. Het is belangrijk. En vertel Eric alsjeblieft niets over dit telefoontje.”
Een opgewonden vrouw aan de telefoon | Bron: Midjourney
Nog even stilte: “Oké. Wanneer?”
“Vandaag? Om 16.00 uur bij Cloudsidez Café?”
“Ik zal er zijn.”
Het gesprek was afgelopen en ik stond verstijfd op het grasveld, terwijl ik probeerde adem te halen ondanks de paniek die in mijn borstkas opkwam.
