Je zou denken dat het ergste wat je in je eerste huwelijksweek zou tegenkomen, is beslissen wie de vuilnis buiten zet, of misschien ruzie maken over hoe je de vaatwasser inruimt. Maar voor mij was het absoluut niet het geval.
Ik wil jullie graag terugnemen naar vorige week, slechts een paar dagen na mijn ‘droomhuwelijk’ met Matt. Toen liet hij een bom vallen die mijn hele wereld op zijn kop zette.
Matt en ik waren drie jaar samen voordat we in het huwelijksbootje stapten. Hij was grappig, betrouwbaar en iemand die ik volledig vertrouwde. Ik ben grafisch ontwerper en ben altijd onafhankelijk geweest als het gaat om het beheren van mijn rekeningen en het sparen voor mijn doelen.
Ik dacht dat Matt dat in mij respecteerde. Hij zei dat hij het geweldig vond hoe gedreven ik was.
Stel je dus mijn schok voor toen we, een paar dagen na ons huwelijk, op de bank lagen te kijken naar een herhaling en Matt terloops zei: “Oh, trouwens, we moeten het even over onze financiën hebben.”
Ik zette het geluid van de tv uit, in de verwachting dat er zoiets zou gebeuren als een gesprek over budgetten of het openen van een gezamenlijke spaarrekening. “Tuurlijk,” zei ik. “Waar denk je aan?”
Hij glimlachte… niet zijn gebruikelijke warme glimlach, maar een strakke, bijna ingestudeerde glimlach. “We geven je salaris aan mijn moeder. Zij zal je leren hoe je het goed moet uitgeven!”
“Ik zal het verdomme doen,” snauwde ik, mijn stem trillend van ongeloof en woede. “Dat meen je niet.”
“Mijn moeder heeft al tientallen jaren alle financiële beslissingen van het gezin geregeld,” antwoordde Matt, met een stalen randje in zijn stem. “Haar systeem is bewezen.”
Ik knipperde met mijn ogen. “Wacht. Wat?”
“Ja,” zei hij, terwijl hij rechterop ging zitten, alsof hij een presentatie ging geven. “Mama heeft een systeem dat al jaren werkt. Ze verdeelt het: 50 procent gaat naar de man voor persoonlijk gebruik, 25 procent naar huishoudelijke uitgaven en 25 procent naar cadeaus voor familie en verwanten.”
Ik lachte, ervan overtuigd dat het een bizarre grap was. “Oké, goed gedaan. Je had me bijna te pakken.”
Maar zijn gezicht veranderde niet. “Ik meen het, Sandra. Zo regelden mijn ouders hun financiën. Mam is er een kei in. Je zult zien, het werkt.”
Mijn maag draaide zich om. “Je zegt dat ik mijn hele salaris aan je moeder moet afgeven, zodat ZIJ kan bepalen HOE het wordt besteed? En dat de helft naar JOU gaat voor ‘persoonlijk gebruik’?”
“Precies!”
Ik voelde de hitte in mijn borst opkomen. “Matt, ik weet niet met wat voor iemand je trouwt, maar dit gaat niet gebeuren. Ik heb hard gewerkt voor mijn onafhankelijkheid en ik ga die niet opgeven zodat je moeder mijn leven kan micromanagen.”
Zijn uitdrukking verhardde en zijn stem kreeg een neerbuigende toon die ik nog nooit eerder had gehoord. “Sandra, zo werkt een ‘echt gezin’. Je stemde ermee in om deel uit te maken van dit gezin toen je met me trouwde. Mam zegt altijd: ‘De vrolijkheid van een echtgenoot maakt het leven kostbaar.'”
Ik staarde hem verbijsterd aan. De man die ik dacht te kennen, was net veranderd in iemand die ik niet herkende.
“Ik heb wat frisse lucht nodig,” zei ik, terwijl ik mijn jas pakte en de deur uit stormde, voordat ik iets zei wat ik niet meer terug kon nemen.
Ik heb de hele nacht liggen woelen in bed, terwijl ik het gesprek in mijn hoofd afspeelde. Hoe had ik deze kant van Matt gemist? En Linda, mijn schoonmoeder?
Ze was beleefd genoeg vóór de bruiloft, maar er zat altijd een ondertoon van superioriteit in haar advies: “Een vrouw moet zich richten op het steunen van haar man”, of “In onze familie hebben we altijd een duidelijk systeem gehad dat ervoor zorgt dat alles soepel verloopt.”
Ik had de rode vlaggen genegeerd en ze toegeschreven aan generatieverschillen. Nu besefte ik dat het niet zomaar onschuldige eigenaardigheden waren. Het waren REGELS, en er werd van me verwacht dat ik me aan de regels hield.
De volgende ochtend had ik een besluit genomen: als Matt en Linda dachten dat ik zomaar hun plannetje zou volgen, dan hadden ze geen idee met wie ze te maken hadden.
Toen ik de keuken binnenliep, zat Matt er al. Hij dronk koffie en was aan het scrollen op zijn telefoon.
“Goedemorgen,” zei ik met een zoete, zoete stem.
Hij keek achterdochtig op. “Er lijkt iets anders te zijn.”
“O,” antwoordde ik met een zacht, berekend lachje, “ik heb nagedacht over wat je gisteravond zei. Ik heb overdreven gereageerd. Als het systeem van je moeder zo goed werkt, moeten we het misschien eens proberen.”
Zijn ogen vernauwden zich even voordat hij zichzelf betrapte. “Echt waar?!” riep hij uit. “Ik wist wel dat je het uiteindelijk zou begrijpen.”
“Natuurlijk,” zei ik, zonder mijn ogen te laten glimlachen. “Het draait allemaal om teamwork, toch?”
Ik zag de radertjes in zijn hoofd draaien. Hij trapte erin.
Tegen lunchtijd had ik mijn salaris overgemaakt naar onze gezamenlijke rekening en ervoor gezorgd dat Matt de melding op zijn telefoon kon zien. Ik stuurde Linda zelfs een berichtje: “Hoi Linda! Ik ben helemaal weg van je systeem. Laat me weten hoe ik je kan helpen.💰”
Haar antwoord kwam binnen enkele minuten: “Wat fijn dat je klaar bent om te leren, lieverd. We maken nog wel een echte vrouw van je.”
Ik staarde naar het scherm, een koude, berekenende glimlach verspreidde zich over mijn gezicht. Mijn vingers zweefden boven het toetsenbord en typten een antwoord dat de toon zou zetten voor wat komen ging.
“Prima, Linda,” fluisterde ik in mezelf. “Als je spelletjes wilt spelen, doe dat dan. Het echte spel begint nu pas!”
Maar toen ik mijn volgende verhuizing begon te plannen, klopte er iets niet. Linda was er trots op dat ze zuinig was en bleef maar hameren op haar perfecte budget. Maar elke keer dat ik haar zag, had ze iets nieuws – een designertas, nieuwe sieraden of de nieuwste keukengadget.
De rekensom klopte niet. Als ze zich echt aan haar regels hield – 50% van het geld naar Matt, 25% voor boodschappen en 25% voor cadeaus – hoe kon ze zich dan al die luxe veroorloven?
de volgende pagina
