Mijn nieuwsgierigheid won het van me en ik besloot dieper te graven. Op een avond, terwijl Matt onder de douche stond, keek ik naar zijn bureau in de studeerkamer. Daar zag ik het… een klein zwart notitieboekje dat onder een stapel papieren uitstak. Ik herinnerde me dat ik Linda tijdens een van haar budgetteringslessen dingen in een soortgelijk notitieboekje had zien noteren.
Ik aarzelde even. Maar toen dacht ik aan Linda’s zelfvoldane gezicht toen ze me een preek gaf over financiële prioriteiten en besloot ik dat ik alle recht had om de waarheid te weten.
Ik pakte het notitieboekje en toen ik het opensloeg, werd mijn vermoeden bevestigd. Linda hield een gedetailleerd overzicht bij van haar persoonlijke uitgaven: designeraankopen, creditcardbetalingen en, het meest schokkende van alles, geld dat ze van familieleden had GELEEND om haar overmatige uitgaven te dekken.
Mijn maag keerde zich om toen ik pagina na pagina over roekeloze uitgaven scande. De zelfbenoemde ‘budgetdeskundige’ was niets meer dan een bedrieger.
PERFECT. Dit was precies wat ik nodig had om mijn plan uit te voeren.
Als ik niet aan het rondneuzen was, hield ik mijn act vol. “Matt, kun je geloven hoe gelukkig we zijn met de begeleiding van je moeder?” zei ik dan tijdens het eten. Hij grijnsde, zich niet bewust van de storm die onder mijn glimlach woedde.
Aan het einde van de week was ik klaar voor mijn volgende zet.
Matt kwam die vrijdagavond thuis met Linda in haar kielzog. Ze kwam onze woonkamer binnenwandelen met een map in haar hand, alsof ze op het punt stond een kwartaalcijfers te presenteren.
“Lieverd,” zei ze met een neerbuigende glimlach, “ik hoop dat je voorbereid bent op een uitgebreid financieel onderzoek.”
Matt knikte instemmend, alsof deze onzin volkomen logisch was.
“Ga zitten,” onderbrak Linda haar, haar toon duldde geen tegenspraak.
Ze opende haar map en begon bedragen op te dreunen, terwijl ze uitlegde hoe ze mijn salaris had verdeeld. “Natuurlijk gaat 50 procent naar Matt voor persoonlijk gebruik,” zei ze met een veelbetekenende blik.
“Want,” mompelde ik zachtjes, “ik ben gewoon een geldautomaat met benen.”
“Vijfentwintig procent gaat naar…”, vervolgde ze.
“Oh, Linda! Voordat we verder gaan,” zei ik, haar onderbrekend, “denk ik dat we iets moeten bespreken.”
de volgende pagina
