Wendy maakte duidelijk dat mijn kleinzoon niet welkom was, niet op haar bruiloft, niet in haar huis en niet in haar leven. Mijn zoon was erbij, maar ik niet. Ik bleef glimlachen, speelde de toegewijde schoonmoeder en wachtte op het juiste moment om iedereen te laten zien met wat voor vrouw hij getrouwd was.
Ik herinner me nog de eerste keer dat ik Wendy ontmoette.
Alleen ter illustratie
Het was een brunch in een pretentieus café met betonnen muren, schreeuwerig bestek en eten dat er beter uitzag dan het smaakte. Ze kwam tien minuten te laat aan in een strak crèmekleurig jasje en verontschuldigde zich niet. Ze sprak me aan met een handdruk in plaats van een knuffel en vroeg geen moment hoe het met me ging.
Mijn zoon Matthew kon niet stoppen met glimlachen. Ik zag hem haar gezicht bestuderen terwijl ze vertelde over galerieopeningen, kamerplanten en iets dat ‘intentioneel design’ heet.
Ze was glanzend, scherp en ambitieus.
Maar ze heeft nooit gevraagd naar Alex, mijn kleinzoon, en Matthews zoontje uit zijn eerste huwelijk. Hij was toen vijf en woonde bij mij sinds het overlijden van zijn moeder.
Haar gebrek aan belangstelling, haar gebrek aan navraag en haar gebrek aan enige vermelding van hem verontrustten mij.
