Toen Matthew me vertelde dat ze gingen trouwen, was mijn eerste reactie niet vreugde, maar eerder een vraag: « Waarom brengt ze nooit tijd door met Alex? »
Er was een aarzeling en een flits van iets in zijn ogen, maar toen zei hij: « Ze… verandert. Het is een proces. »
Dat was het eerste waarschuwingssignaal. Ik heb hem er toen niet op aangesproken, maar dat had ik wel moeten doen.
Ik zag zijn naam niet op de uitnodiging, noch een rol voor hem. Er was geen aankondiging van een pak of een speciale foto.
Alleen ter illustratie
Twee weken voor de bruiloft nodigde ik Wendy uit voor een kopje thee bij mij thuis. Ik dacht dat ze misschien gewoon van mij moest horen wat Alex voor onze familie betekende.
Ze verscheen in een strak wit bloesje, zonder een kreukel, en alles aan haar was verzameld.
Ik vroeg zachtjes: « Dus, welke rol gaat Alex spelen op de bruiloft? »
Ze twinkelde, zette haar kopje neer en glimlachte.
« O. Nou ja… het is niet echt een kindvriendelijk evenement, » zei ze.
« Een bruiloft is geen nachtclub, Wendy, » antwoordde ik met vaste stem. « Hij is vijf. En hij is Matthews zoon. »
Ze leunde achterover en zei: « Precies, hij is de zoon van Matthew, niet de mijne. »
