Mijn schoonmoeder liet me op de garagevloer slapen nadat mijn man was overleden. Ze had niet verwacht dat ze me een maand later om hulp zou smeken.
Maar Judiths gezicht was getekend door spijt. En op dat moment zag ik haar niet als mijn persoonlijke kwelgeest, maar als een vrouw die eindelijk de last van haar eigen wreedheid besefte.
Een vrouw houdt een stapel administratieve documenten vast | Bron: Midjourney
Ik ging naar binnen.
“Kom binnen,” zei ik.
Zijn ademhaling stopte.
“Oh, het is hier koud,” zei ze.
“Dat weet ik, maar je went eraan”, antwoordde ik.
Voor het eerst begon de vrouw die naar mij had gekeken alsof ik niets was, te huilen.
Een vrouw staat in een garage | Bron: Midjourney
De logeerkamer was nog steeds niet van hem. Ik zag het duidelijk. De manier waarop ze erdoorheen bewoog, als een vreemde, en ervoor zorgde dat alles op precies dezelfde plek bleef.
Judith zat stijfjes op de rand van het bed, haar handen gevouwen in haar schoot, en staarde naar de kop thee die ik op het nachtkastje had gezet.
Het zachte licht van de bedlamp wierp schaduwen op haar gezicht, waardoor ze kleiner leek.
Het interieur van een gastenkamer | Bron: Midjourney
Het was de eerste nacht sinds ik weer bij haar was ingetrokken en Judith in de logeerkamer was komen wonen. Alles leek… vreemd voor mij.
En ik wist niet goed wat ik ervan moest vinden om al die tijd in dezelfde kamer te zijn als James en ik. Maar ik was gewoon dankbaar dat ik weer binnen was.
Ik zat nu tegenover Judith, trok mijn benen op de stoel en hield mijn eigen kopje in mijn handen.
Een oude vrouw zittend op een bed | Bron: Midjourney
De stilte duurde voort, zwaar en ongemakkelijk, maar niet vijandig.
Zij was degene die het verbrak.
“Ik heb kanker,” zei ze zachtjes. “In de derde fase. »
Ik ademde langzaam uit. We wisten allebei dat het serieus was, maar toch gaf het horen van die woorden me een vreemd, beklemmend gevoel in mijn borst.
Een vrouw zittend op een fauteuil | Bron: Midjourney
“Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren”, gaf ze toe.
Haar handen trilden lichtjes terwijl ze over de rand van haar kopje streek.
“Ik ben bang, April. »
“Dat weet ik,” zei ik knikkend. “Maar je bent niet de enige, Judith. Ik ben hier. De tweeling is hier voor knuffels en gelach. »
“Ik verdien je niet… uiteindelijk…”
Een vrouw zittend op een bed | Bron: Midjourney
“Waarschijnlijk niet,” zei ik, haar onderbrekend voordat ze zich schuldig zou gaan voelen. “Maar Grace en Ella houden van je. En of je het nu leuk vindt of niet, jij maakt deel uit van deze familie. »
Haar keel werd dichtgeknepen en ze haalde trillend adem.
“James wil dat we goed voor elkaar zorgen.”
“Ja,” antwoordde ik. “Hij zou het doen. »
Een vrouw zittend op een bank | Bron: Midjourney
