Toen mijn broer en zijn vrouw mijn creditcard stalen, dachten ze dat ze alleen maar plastic meenamen. Wat ze in werkelijkheid meenamen, was mijn vertrouwen. Wat er daarna gebeurde, zagen ze niet aankomen.
Ik had nooit gepland om een creditcard te hebben.
Toen ik opgroeide, zag ik mijn ouders ruzie maken over geld en rekeningen die op de keukentafel lagen uitgespreid. Mijn moeder huilde en mijn vader beloofde meer overuren te maken. Ik zwoer dat ik mezelf nooit meer in zo’n situatie zou brengen.
Rekeningen en andere papieren op een tafel | Bron: Midjourney
Maar hier ben ik dan, 22 jaar oud, en combineer ik mijn studie aan de plaatselijke universiteit met mijn thuiswonende ouders. Ik klaag niet. Mijn regeling werkt voor mij.
Ik betaal $300 per maand aan huur en betaal zelf mijn telefoonrekening, streamingdiensten en persoonlijke uitgaven. Elke extra dollar gaat rechtstreeks naar mijn spaarrekening voor rijlessen en uiteindelijk een eigen auto.
Ik streef naar onafhankelijkheid, stap voor stap.
Daarom heb ik deze creditcard in de eerste plaats genomen. Om mijn kredietscore te verbeteren.
Een aanvraagformulier voor een creditcard | Bron: Pexels
Ik heb wekenlang onderzoek gedaan en rentetarieven en jaarlijkse kosten vergeleken voordat ik een kaart voor studenten koos. Toen ik hem in de brievenbus kreeg, voelde ik me vreemd trots.
Volwassen Britney, die verantwoorde financiële beslissingen neemt.
Ik heb het precies twee keer gebruikt. Een keer voor mijn studieboeken ($ 65,99) en een keer om boodschappen te doen toen de auto van mijn vader kapot was en ik niet bij de geldautomaat kon komen ($ 14,27). Beide keren heb ik het volledige bedrag betaald voordat het overzicht überhaupt werd afgesloten.
Eerlijk gezegd zat de kaart grotendeels in mijn portemonnee. Het was geen verleiding voor mij.
Een vrouw met haar portemonnee | Bron: Pexels
Ik heb het alleen aan mijn vader verteld. Mijn moeder bedoelt het goed, maar ze is fysiek niet in staat om informatie voor zichzelf te houden. Het is alsof geheimen gaten in haar zakken branden.
“Papa, ik heb een studentencreditcard gekregen”, zei ik op een avond terwijl ik hem hielp met de afwas.
Hij knikte instemmend. “Dat is een goede beslissing, lieverd. Vergeet niet…”
“Ik weet het, ik weet het. Het is geen gratis geld,” beëindigde ik zijn zin met een glimlach.
“Dat is mijn dochter”, zei hij.
Een man staat in de keuken | Bron: Midjourney
Natuurlijk kwam mama op dat moment binnen. Haar oren stonden bijna gespitst als die van een tekenfilmfiguur.
“Wat is geen gratis geld?”, vroeg ze, terwijl ze haar boodschappentassen neerzette.
Papa en ik keken elkaar aan.
“Britney heeft een creditcard genomen om haar kredietgeschiedenis op te bouwen,” legde papa uit voordat ik van onderwerp kon veranderen.
Moeders ogen werden groot. “Een creditcard? Met een limiet? Hoeveel kun je uitgeven?”
“Daar gaat het niet om, mam,” zuchtte ik. “Het gaat erom het verantwoord te gebruiken en terug te betalen.”
Ze wuifde afwijzend met haar hand. “Tuurlijk, tuurlijk. Ik vraag het gewoon.”
Dat had ik moeten weten.
Twee dagen later trilde mijn telefoon en kreeg ik een berichtje van mijn broer Mark.
Een telefoon op een tafel | Bron: Pexels
Mark is altijd de lieveling van de familie geweest, ondanks dat hij een complete ramp is.
Op zijn 28e is hij al vaker van baan gewisseld dan ik kan tellen. Drie jaar geleden trouwde hij met Kendra, en samen vormen ze een perfecte mix van slechte financiële beslissingen.
Mark was als kind degene die nieuwe schoenen kocht wanneer hij maar wilde, terwijl ik wachtte tot de mijne gaten hadden. Hij kreeg een auto voor zijn zestiende verjaardag en ik spaar nog steeds voor rijlessen. Mijn moeder had altijd een zwak voor hem en verzon smoesjes als hij geld “geleend” had en het nooit terugbetaalde.
Een man staat in een woonkamer | Bron: Midjourney
“Yo, ik moet even met je praten. Ik hoorde dat je een creditcard hebt?”
Ik fronste naar mijn telefoon. Bedankt, mam.
Een minuut later kreeg ik weer een berichtje. “Hé, kunnen we je creditcard lenen? Die van ons is maximaal en die van jou is bijna leeg. Het is net gratis geld.”
“Absoluut niet,” antwoordde ik onmiddellijk. “Het is niet gratis. Ik ben degene die het moet terugbetalen.”
La réponse ne s’est pas fait attendre. “Allez. Tu ne l’utilises même pas. Et tu nous dois de l’argent… on t’a gardé quand tu étais petite”.
J’ai éclaté de rire. “Ah oui ? Je n’ai pas demandé à naître, et tu ne le faisais pas vraiment pour une pizza gratuite.”
Une femme utilisant son téléphone | Source : Pexels
Les bulles de saisie sont apparues et ont disparu plusieurs fois avant que sa réponse n’arrive. “Wow. Tu es égoïste ? La famille aide la famille.”
la suite dans la page suivante
