Elke zondag om 17.00 uur kwam mijn stiefzoon Josh thuis van zijn moeder. Het was alsof iemand een schakelaar omzette in Josh’ persoonlijkheid, waardoor hij van onze vrolijke, kletsende tienjarige zoon veranderde in een broeierige vreemdeling.
En wat nog erger was? Hij praatte nooit over wat er bij zijn moeder was gebeurd. Ik wilde hem altijd naar zijn humeur vragen, maar ik wilde hem ook niet pushen. Hoezeer Josh me ook als zijn stiefmoeder had geaccepteerd, ik wist niet hoeveel rol ik in zijn leven had.
“Denk je dat het goed met hem gaat, Patrick?” vroeg ik mijn man op een avond terwijl we het avondeten aan het maken waren.
Josh was net afgezet en hij was bijzonder prikkelbaar. Hij weigerde met ons beiden te praten.
“Eerlijk gezegd vind ik dat het prima met hem gaat,” zei Patrick, terwijl hij een handvol aardappelen doorsneed. “Maar Linda houdt er wel van om hem te pushen. Ik weet zeker dat ze hem flink te grazen heeft genomen over studeren en school in het algemeen.”
“Ja, dat snap ik,” zei ik. “Maar ik doe hetzelfde, en hij vindt het prima. Hij maakt misschien een grapje of zegt iets doms, maar zijn humeur is precies hetzelfde. Dus dit is onzin. Maar nogmaals, ik weet dat de biologische moeder de troefkaart heeft ten opzichte van de stiefmoeder. Dus ik ga niets zeggen.”
“Olivia,” zuchtte Patrick. “Als je met hem wilt praten, doe het dan gewoon. Loop gewoon naar hem toe en vraag hem wat je wilt. Maar ik praat ook na het eten met hem.”
Ik knikte. Dat was precies wat ik wilde. Ik wilde gewoon dat Patrick ervoor zorgde dat het goed met Josh ging. Want dat was niet altijd zo geweest. Toen Josh bij Patrick en mij kwam wonen, omdat we dichter bij de school woonden waar hij naartoe wilde, was hij een lichtend voorbeeld.
de volgende pagina
