Moeder krijgt hartkloppingen na telefoontje van dochter voor slaapfeestje ’s avonds laat: ‘Mam, ik zag net een camera in de kamer’ – Verhaal van de dag
Aan de andere kant van de kamer pakte Mark zijn jas van de haak bij de deur.
Lydia zette haar kopje neer en maakte een zacht klinkend geluid. “Waar ga je heen?” ” vroeg ze, met haar armen over elkaar en haar blik op hem gericht.
Mark vertraagde zijn bewegingen en pauzeerde even voordat hij antwoordde. “Werkvergadering.” Zijn stem was bedoeld om nonchalant te klinken – té nonchalant – en hij vermeed zorgvuldig haar blik te ontmoeten.
Hij kreeg een koud gevoel in zijn maag en voelde zich in de knoop zitten. “Je zei dat je vandaag niets gepland had.” »
Mark aarzelde een moment, net lang genoeg om het te merken, voordat hij zijn schouders ophaalde en langzaam uitademde. “Er heeft zich een onvoorziene gebeurtenis voorgedaan.”
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Lydia staarde hem aan en bestudeerde de spanning in zijn schouders en de manier waarop hij haar blik vermeed. Hij klemde zijn vingers in zijn handpalmen.
Zonder nog een woord te zeggen opende Mark de deur en liep naar buiten. Zodra ze zijn auto hoorde wegrijden, kwam ze in beweging.
Met bonzend hart rende ze naar haar kantoor. Haar handen trilden toen ze haar laptop opende. Het scherm gloeide in het schemerige ochtendlicht. Ze opende haar e-mail en scande deze snel.
Toen zag ze hem.
Hij hield zijn adem in.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Een bericht van Kara.
“Hé, ik heb de camerabeelden bekeken voordat ik ze verwijderde. Er is iets wat je moet zien. Het gaat over Lydia en Ellie. Kom vandaag nog langs voordat ik ze wis.”
Lydia’s handen trilden.
Zijn pols bonsde in zijn keel.
Ze pakte haar sleutels en rende naar de deur.
Lydia klopte niet. Ze aarzelde niet. Ze duwde de deur zo hard dat deze tegen de muur sloeg, waardoor de schilderijen in de gang rammelden.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Zijn hart bonsde tegen zijn ribben. Zijn ademhaling was snel en oppervlakkig, zijn lichaam gespannen, klaar voor de strijd.
Toen ze de woonkamer binnenkwam, zag ze ze.
Mark bleef als verstijfd voor de bank staan, zijn ogen gericht op het oplichtende scherm van de laptop op de salontafel. Zijn gezicht was bleek en zijn kaken waren op elkaar geklemd. Hij keek niet eens op toen Lydia binnenkwam.
Kara keek op. Ze stond naast hem, haar armen over elkaar, haar lippen gekruld in een zelfvoldane, veelbetekenende glimlach.
Lydia’s maag trok samen.
Er was iets ernstig mis.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
“Wat is dit?” vroeg Lydia, haar stem zo scherp als een mes.
Mark reageerde niet meteen. In plaats daarvan boog hij zich voorover, pakte de laptop en draaide het scherm langzaam naar haar toe.
Lydia’s adem stokte.
Op het scherm verscheen Ellie, zittend met gekruiste benen op het bed van Kara’s dochter, haar kleine handen voorzichtig geplaatst op haar knieën. Haar stem, zacht maar helder, klonk resonant.
“Soms vind ik het niet fijn om thuis te zijn. Mama is altijd boos. Het is hier beter.”
De woorden kwamen voor Lydia als een klap aan.
Ze deed een stap achteruit. “Dat is niet waar. Het is niet… »
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Kara slaakte een langzame zucht van tevredenheid en schudde haar hoofd. “Nou,” zei ze zachtjes, “dat zegt je dochter.” »
Tranen brandden in de hoeken van Lydia’s ogen.
Hoe is dit mogelijk?
Ellie zou dat nooit gezegd hebben. Niet uit vrije wil. Tenzij…
Toen werd de dikke stilte doorbroken door een zacht stemmetje.
“Het is niet echt.”
