“Genoeg, mama…” Hij wuifde haar weg.
Er klonk een klop. Sergei keek op de klok – het was amper zes uur ’s ochtends.
“Wie belt er zo vroeg?” mompelde Galina terwijl ze haar handen aan haar schort schoonmaakte.
Sergei deed de deur open.
Een lange vreemdeling in een donkere overjas stond op de trede, wat ongebruikelijk was voor het seizoen. Zilverdraad drong tussen zijn slapen en liet diepe rimpels op zijn wangen achter. Hij gedroeg zich kalm en waardig.
“Goedemorgen,” zei hij zachtjes terwijl hij Sergei aankeek. “Is dit de Kotov-residentie?”
“Ja,” zei Sergei nerveus en blokkeerde de weg.
De man knikte en liep naar een auto die bij de poort geparkeerd stond – een zwarte sedan met getinte ramen. Sergei had het niet gemerkt. Hij pakte een kleine bagage en liep terug naar de veranda.
“Dit is van Viktor Kotov,” legde hij uit, terwijl hij de koffer presenteerde. “Hij heeft gevraagd om het op de achttiende verjaardag van zijn zoon te bezorgen.”
Achter Sergei klonk het gekraak van gebroken glaswerk. Hij draaide zich om en zag zijn moeder in de keukendeur staan, haar gezicht bleek.
“Weet jij waar hij is?” Galina’s stem trilde.
De man zette zijn bril af. Zijn ogen waren vermoeid en verdrietig.
“Viktor was allang weg. Hij smeekte alleen dat dit zijn zoon zou bereiken als de tijd rijp was. Ik weet verder niets.”
Hij draaide zich om en liep terug naar de auto. Sergei’s gedachten waren vol woorden, maar er kwam geen woord uit zijn mond. Galina legde een hand op zijn schouder.
“Breng het naar binnen,” zei ze zachtjes.
De koffer was behoorlijk zwaar. Sergei zette hem op de keukentafel. Ze concentreerden zich op het versleten bruine leer, de metalen hoeken en het ouderwetse slot.
‘Doe open,’ antwoordde Galina uiteindelijk, terwijl ze op een krukje viel.
Sergei klikte de sluitingen dicht. Het deksel ging zachtjes omhoog.
Binnenin lagen nette bundels Amerikaanse dollars. Bovenop lag een brief met de tekst ‘Aan Galya en Zoon’.
Met trillende vingers vouwde Galina het papier open. Het handschrift was pijnlijk bekend – hoekig, krachtig, alsof het geschreven was door iemand die gewend is zuinig te zijn met woorden.
Mijn liefste,
Als je dit leest, ben ik weg. Vergeef me, Galya, dat ik die dag niet ben teruggekomen. Ik was getuige van een misdaad in de stad. Ze dwongen me om voor hen te werken, onder bedreiging van jouw identiteit. Ik probeerde me los te rukken, maar ik zat er te diep in.
Ik heb je van een afstandje bekeken. Ik ben er meerdere keren geweest, heb het huis gezien, heb Sergei gezien. Een keer heb ik je gezien, zoon, hout hakken in de tuin. Wat ben je gegroeid…
Deze spaargelden zijn van jou. Gebruik ze voor Sergei’s opleiding, koop een huis in de stad en leef met waardigheid.
Galina, vergeef me alles. Ik heb van je gehouden, elk moment van die vervloekte jaren. Je was mijn baken in de duisternis.
Sergei, ik ben trots op je. Bescherm je moeder.
Voor altijd de jouwe,
Viktor
Galina drukte de brief tegen haar hart en tranen stroomden over haar gezicht.
Sergei klemde zich vast aan de rand van de tafel. Vanbinnen brak er iets en hervormde het zich: de vader die hij zich had voorgesteld, verdween niet; hij werd echt.
de volgende pagina
