De lucht hing laag, de regen viel als een gordijn naar beneden en mijn weerspiegeling in het liftraam leek rechtstreeks uit een Frans drama te komen. Een uitgeputte vrouw, met hangende schouders en een lege blik. Wat echter niemand kon raden, was dat achter deze schijnbare berusting een al lang geplande strategie schuilging…
Een vertrek dat op een nederlaag leek
Toen ik het advocatenkantoor verliet, zou iedereen gezworen hebben dat ik zojuist alles verloren had. Het huis? Zich onvoorwaardelijk overgegeven. De auto? Gegevens. De besparingen? Zonder spijt vertrokken. Sylvain, mijn ex-man, glimlachte alsof hij net de loterij had gewonnen. En ik? Ik stapte met een licht hart de lift in en lachte zachtjes, bijna kinderlijk. Het was precies zoals ik gepland had.
De luchtspiegeling van de schijn
Sylvain en ik hadden allang geen contact meer. Hij voelde zich aangetrokken tot alles wat glinsterde: dure auto’s, voorkomen, een uitstraling van succes. Jarenlang was ik de perfecte gezelschapspersoon. Tijdens zakelijke diners had ik altijd een glimlach op mijn gezicht en hield ik afstand als dat nodig was om op de voorgrond te treden. Maar diep van binnen bereidde ik mijn vertrek voor. Geen ontsnapping, maar een bevrijding.
De onverwachte overeenkomst
Toen het moment aanbrak om te delen, vroeg Sylvain met theatrale zelfverzekerdheid om alles: het huis, de auto, de rekeningen… Net als een kind dat een lijstje maakt van zijn favoriete speelgoed. Ik knikte. “Oké, neem alles maar mee.” De advocaat keek me verbaasd aan. Sylvain was daarentegen dolgelukkig.
vervolg op de volgende pagina
