Vriendin, moeder, schoonmoeder… Ieder van hen schreef een klein briefje om Camille te troosten . Maar soms glijden zelfs vriendelijke woorden van het hart af als water van de veren van een zwaan. Camille bleef hopen. Misschien zou hij terugkomen. Misschien zou hij het beseffen. Dus belde ze hem. Steeds opnieuw. Geen antwoord.
En toen was er Kirill…
Manon , haar beste vriendin, was een ware steunpilaar. En aan haar zijde stond… Hugo , haar broer. Camille kende hem al sinds haar tienerjaren. Hij had net een moeilijke relatiebreuk achter de rug. En het was aan zijn zijde dat ze langzaam haar glimlach terugvond. Geen kant-en-klare zinnen, geen medelijden: gewoon een eenvoudige, oprechte, dierbare aanwezigheid.
Tussen wandelingen, films en ijsjes in openbare tuinen ontstond een band. Een teder intermezzo waarin de pijn geleidelijk verdween.
Als het hart opnieuw ja zegt
Op de dag dat de scheiding rond was, zei Camille ja tegen Hugo . Zonder berekening, zonder druk. Gewoon een golf van vreugde. En tegen alle verwachtingen in barstte Manon in vreugde uit: “Ik heb het altijd al geweten! Jullie waren voor elkaar bestemd.”
En ze had gelijk. Bij Hugo voelde Camille zich gezien, geliefd , gerespecteerd. Verwend zelfs. Een nieuwe tederheid, een die ze nooit eerder had gekend. En voor het eerst in lange tijd dacht ze niet meer aan haar ex… tot dat telefoontje.
De roep van het verleden… en een laatste face-to-face ontmoeting
Toen de telefoon “Thomas ” liet zien, klopte het verleden op de deur. Een vreemde ontmoeting, aan een meer. Nieuwsgierig als ze was, accepteerde Camille de uitnodiging.
En toen, verrassing: hij wilde zijn oude trouwring terug. Niet om hem als souvenir te bewaren… maar om hem aan zijn nieuwe partner te geven. Ongelovig barstte Camille in lachen uit. En als een bevrijdend gebaar gooide ze de ring in het meer.
Een kleine symbolische plons. Een laatste afscheid.
vervolg op de volgende pagina
