Anne keek uit naar een rustige avond thuis met haar man Edward. Ze ontmoetten elkaar op de universiteit, en aanvankelijk was haar vader, Chris, het daar niet mee eens. Maar dat was zijn intuïtie. Hij vertrouwde niemand meer, vooral niet nadat hij Harrison Group had opgericht en rijk was geworden. Maar zijn wantrouwen begon al eerder, toen Annes moeder, Fiona, hen voorgoed verliet.
Anne herinnerde zich dat moment nog goed. Ze was pas vijf en haar ouders maakten voortdurend ruzie. Op een avond, na een tijdje geschreeuw, liep Fiona weg. Chris had destijds drie banen om zijn gezin te onderhouden en richtte pas jaren later zijn bedrijf op.
Gelukkig raakte Chris steeds meer op Edward gesteld en was hij erg tevreden over hun relatie. Hij vond het vooral fijn dat Edward de baan die hij hem bij Harrison Group aanbood, afwees en ervoor koos om zelfstandig aan zijn passie te werken. Chris respecteerde zijn ambitie en liet die varen. Maar Anne werkte wel voor hem, en ze verdiende haar baan, ondanks dat ze de dochter van de baas was.
Het was hard werken, en nu keek ze ernaar uit om thuis te komen en het avondeten te maken en met Edward over haar dag te praten. Maar toen ze bij haar voordeur aankwam, zag ze een post-it erin geplakt.
Bel me alsjeblieft. Liefs, mam.
Er stond een telefoonnummer achter het bericht, en Anne kon het niet geloven. Haar moeder had al jaren geen contact meer opgenomen. Wat wilde ze nu van haar? Moest ze bellen? Wilde ze geld? Ze wist dat ze de antwoorden nooit zou krijgen als ze haar niet kon bereiken, dus waagde ze de sprong.
***
“Hallo, lieverd!” riep Fiona toen ze Anne het restaurant zag binnenkomen. De jongere vrouw draaide eindelijk het nummer en stemde ermee in om de volgende dag met haar moeder te lunchen. Maar nu was het moment daar en Anne was nerveus. Deze vrouw was een vreemde.
“Hé, ehhh… Mam,” antwoordde ze ongemakkelijk.
“Als je het niet prettig vindt om me zo te noemen, is dat oké. Je mag me nu Fiona noemen,” zei de oudere vrouw en ging weer zitten, terwijl ze Anne gebaarde hetzelfde te doen. “En bedankt dat je me belt. Ik wilde je dolgraag weer spreken.”
“Laten we ter zake komen, Fiona. Waarom heb je gebeld? De laatste keer dat ik je zag, was ik vijf jaar oud. Wat wil je?” vroeg Anne.
“Ik wil je de waarheid vertellen over wat er is gebeurd,” zei Fiona, terwijl ze haar lippen tuitte en haar vingers kruiste op tafel. “Het was allemaal de schuld van je vader…”
Fiona onthulde dat ze een paar jaar later terugkwam en Anne wilde zien. Maar Chris weigerde en zei dat ze bij het kleine meisje uit de buurt moest blijven. Ze begreep waarom hij dat deed. Anne was getraumatiseerd toen ze vertrok. Uiteindelijk ontdekte Fiona Annes adres en besloot ze het erop te wagen.
“Ik snap het niet. Je hebt jarenlang zoveel kansen gehad om me te vinden. Waarom nu? Heb je geld nodig?” vroeg Anne ernstig. Het was de belangrijkste vraag die haar bezighield.
“Nee! Natuurlijk niet! Ik heb nu een rijke man. En ik betaal vandaag je lunch! Ik weet niet hoe ik anders moet bewijzen dat ik niets anders wil dan een relatie met je,” antwoordde Fiona. “Als je ouder wordt, besef je je prioriteiten, en ik wilde het goedmaken voordat het te laat was. Is het te laat?”
Anne dacht daar even over na. “Nee, het is nog niet te laat. Vertel eens iets over jezelf.”
Ze veranderden van onderwerp en praatten urenlang, terwijl Fiona van alles van de kaart bestelde. Ze vroeg zelfs om de duurste wijn, dus Anne wist zeker dat ze geen geld van haar nodig had.
***
Hoewel de lunch met haar moeder heerlijk was geweest, werd Anne daarna woedend. Volgens Fiona had haar vader haar jarenlang belet contact te zoeken en was hij de reden dat ze nu geen relatie meer hadden. Ze begreep dat haar vader waarschijnlijk gekwetst was en haar probeerde te beschermen, maar ze was al een tijdje volwassen.
vervolg op de volgende pagina
