Olga klemde de papieren stevig vast, haar gezicht bleek. “Dus er is nog iemand?”

“Ja. Iemand die me trots maakt. Die past bij mijn ambities? Ons huwelijk is ouderwets.”

Zonder nog een woord te zeggen liep hij naar buiten, terwijl hij al iemand aan het bellen was.

“Ja lieverd, ik kom eraan. Wacht op me in het restaurant.”

Binnen tien minuten stortte alles in waar Olga jaren aan had gebouwd.

De volgende ochtend, na een slapeloze nacht, schrok ze op van een klop op de deur. Ze deed hem langzaam open en zag twee verhuizers.

“Wij zijn hier voor de spullen van meneer Vladimirovich,” legde een van hen beleefd uit.

Terwijl ze hun spullen aan het inpakken waren, belde Olga haar vriendin.

“Alla? Ben je druk?”

“Nee, wat is er aan de hand? Je klinkt vreselijk.”