Op 61-jarige leeftijd denken we vaak dat mooie liefdesverhalen tot het verleden behoren. We denken dat die kriebels in de buik, die rillingen bij het minste of geringste berichtje, die in stilte gewisselde beloftes… voor een andere keer in ons leven zijn weggelegd. En toch, op een avond, tijdens een concert, nam mijn leven een onverwachte wending. Wat ik dacht dat voorbij was, is misschien wel weer begonnen.
Een onverwachte ontmoeting met de klank van een viool
Het was in een kleine concertzaal in de provincie, op een avond klassieke muziek. Op het eerste gezicht niets bijzonders. Maar tussen twee stukken van Mozart kruisten onze blikken elkaar. Zijn naam was Alexandre. Een kalme stem, afgemeten gebaren, een subtiel gevoel voor humor. Tijdens de pauze, een paar woorden, een onmiddellijke connectie… en het begin van iets nieuws.
Als een sentimentele wedergeboorte
Met Alexandre leek elk moment stil te staan. Rustige wandelingen, koffiekletsjes, gedeelde stiltes. Op onze leeftijd spelen we geen rollen meer. We stellen ons sneller open, lachen openlijker, leven met meer eenvoud. Hij had die zeldzame vriendelijkheid, die manier om volledig aanwezig te zijn. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me helemaal levend. En bovenal welkom.
Maar achter de stiltes, een schaduw
Op een weekend nodigde hij me uit bij hem thuis, aan een meer. Een vredige plek, bijna te harmonieus. Hij sprak vaak over een zekere Nadège – zijn zus, zei hij, ziek en kwetsbaar. Ik twijfelde er niet aan. Maar na verloop van tijd werden zijn afwezigheden steeds zwaarder. En op een avond, terwijl iedereen sliep, hoorde ik een zin vanachter een halfopen deur:
“Ze weet het nog niet… Wacht… ik heb gewoon meer tijd nodig.”
Twijfel, zorgen… en dan de behoefte aan duidelijkheid
De volgende ochtend sloeg ik het ontbijt over. Ik had even wat tijd voor mezelf nodig. In de tuin, aan de telefoon met mijn vriendin Hélène, vertelde ik me alles. Ze antwoordde simpelweg:
