Op een dag liep Valja over de markt en zag hem plotseling – Artjom. Naast een andere vrouw. Zwanger.
Hun blikken ontmoetten elkaar. Artjom verstijfde.
– Valja…
“Dat had je niet verwacht?”, vroeg ze kalm.
“Dacht je nou echt dat ik voor de hele wereld de dupe zou blijven?”
Zijn metgezel keek hem vragend aan.
– Wie is dit?
“Een oude vriend,” antwoordde hij informeel.
Valya glimlachte lichtjes:
– Ja, heel oud. Zo eentje die je lang geleden hebt begraven.
“Is alles oké?” vroeg hij.
“Nu ja,” antwoordde Valja. “Ik heb mijn naam terug.”
Maar het leven sloeg, zoals altijd, een nieuwe weg in.
Ilja kwam vaak langs. Hij haastte zich niet, zette haar niet onder druk. Hij bracht haar boodschappen, hielp haar met het huishouden, kookte borsjt en was stil naast haar als ze even alleen wilde zijn.
Op een rustige winteravond, terwijl het buiten sneeuwde, zei Valja:
– Weet je, voor het eerst voel ik me levend. Hoe vreemd, hè?
Ilja glimlachte:
– Soms moet je stikken om weer te kunnen ademen.
Ze keek hem een tijdje aan. Toen, voor het eerst in lange tijd, leunde ze tegen zijn schouder.
Een maand later voelde Valja zich zwak. Eerst dacht ze dat het een verkoudheid was. Toen dacht ze dat het vermoeidheid was. Maar de dokter zei met een vriendelijke glimlach iets anders:
– Gefeliciteerd, Valentina. Je bent zwanger.
Ze verstijfde.
Tijdens de echo liet de arts het volgende op het scherm zien:
– Alles is goed. Eén baby.
Ilya omhelsde haar zonder onnodige vragen te stellen. Hij hield haar gewoon stevig vast.
“We kunnen dit,” zei hij. “Samen.”
En op een dag, terwijl ze de lokale krant doorbladerde, kwam Valya een briefje tegen:
“Man gearresteerd voor fraude. Beschuldigd van het vervalsen van documenten, het organiseren van de fictieve dood van zijn ex-vrouw en het verkopen van haar eigendom.”
Naam: Artem Mezentsev.
Mijn hart zonk in mijn schoenen.
Er gingen twee jaren voorbij.
Het leven leek solide, als vers brood op tafel – warm, vullend, betrouwbaar. Lizochka groeide op als een vrolijk kind met een zomerse blik en kuiltjes in haar wangen.
Het leek erop dat alles goed kwam.
Maar op een ochtend kwam er een brief.
Een gele envelop, een onregelmatig handschrift. Slechts een paar regels:
Weet je zeker dat hij van je houdt? Dat Lisa zijn dochter is? Controleer het. En wees niet verbaasd als je de waarheid hoort. Is Ilja te goed? Iedereen heeft zijn eigen geheimen.
De telefoon ging. Het nummer was verborgen.
– Valentina? Ben jij dat? – De stem klonk gedempt, bijna buitenaards.
– Vertrouw hem niet. Ilja is niet wie hij beweert te zijn. Kijk naar zijn verleden.
De verbinding is verbroken.
Valja zweeg. Ze sprak niet met Ilja. Op een avond keek ze in zijn kantoor.
Daar waren haar medische dossiers. Foto’s, bankafschriften, zelfs een kopie van het testament van haar vader.
Haar hart zonk in haar schoenen.
Hij wist alles van haar. Van tevoren.
Voetstappen in de gang. Hij kwam binnen.
vervolg op de volgende pagina
