Baba Lyuba worstelde om de emmer met bevroren water van de pomp te tillen en liep langzaam over het vertrapte pad naar huis. De vorst kietelde haar gezicht en haar vingers gleden ongehoorzaam langs de verroeste hendel. Ze bleef even bij de deur staan om op adem te komen: ze zette een emmer op de trede, greep naar de tweede en gleed uit.
ADVERTENTIE
“Oh mijn God! Ze kon alleen maar “…” mompelen voordat ze op de grond zakte. Haar schouder landde hard op de rand van de trede, wat een dof, pijnlijk gevoel in haar achterhoofd veroorzaakte. Een paar seconden bleef de vrouw roerloos liggen.
Ze probeerde toen op te staan, maar haar benen weigerden haar te volgen. Het leek alsof ze haar vanaf haar middel hadden gescheiden. Kruipend naar de deur, verstikt door pijn en paniek, klampte ze zich vast aan alles wat ze kon vinden: een oude kruk, een gebroken bezem en de zoom van haar eigen rok. Haar rug deed pijn, haar voorhoofd was doorweekt van het zweet en alles om haar heen wiebelde en dwarrelde.
ADVERTENTIE
“Kom op, Lyubanya… kom op…” zei ze zachtjes terwijl ze op de eeuwenoude bank in de gang klom.
De telefoon lag op de vensterbank. Met trillende vingers draaide ze het nummer van haar zoon.
“Pashenka, zoon…” Ik voel me vreselijk, dus kom…” mompelde ze en viel bewusteloos.
Pavel arriveerde ’s avonds. Hij stormde het huis binnen en liet de koude lucht binnenstromen. Zonder hoed en onverzorgd tegen de wind bleef hij in de deuropening staan en zag zijn moeder half liggend op de bank.
ADVERTENTIE
– Mam, wat is er? – hij liep naar haar toe en pakte zachtjes haar hand. – God, ze is volkomen verlamd…
ADVERTENTIE
Hij belde zijn vrouw zonder erbij na te denken.
Alleen ter illustratie
– Olya, kom meteen… Ja, ze voelt zich niet lekker. Ze lijkt roerloos.
Baba Lyuba hoorde alles, maar haar uitdrukking was emotieloos. Hoop welde in haar op: haar zoon was bang, wat aangaf dat hij niet onverschillig was. Misschien komt het gezin eindelijk weer bij elkaar? Misschien redden ze haar?
Olya verscheen slechts twee dagen later. Ze stond op de drempel, woedend en vermoeid, alsof ze was weggehaald van essentiële verantwoordelijkheden.
“Nou, nu heb je genoeg van dat springen, oude vrouw,” zei ze tussen haar tanden door, terwijl ze naar haar schoonmoeder keek. “Ga daar nu maar liggen als een os, want dat is gebeurd.” Anka greep de hand van haar moeder vast en keek haar grootmoeder bezorgd aan. Ze probeerde te glimlachen, maar haar gezicht werkte niet mee.
Olya kwam het huis binnen zonder zelfs maar hallo te zeggen. Pavel begeleidde haar naar de keuken. Ze spraken zachtjes, maar gespannen. Baba Lyuba kon de woorden niet verstaan, maar ze voelde dat het gesprek hard was en vol negatieve connotaties.
Een paar minuten later kwam de zoon terug. Hij liep naar haar toe en nam haar zachtjes in zijn armen.
vervolg op de volgende pagina
