Een ijskoude oktoberavond veranderde Arina’s leven voorgoed. Ze stond bij de poort van haar voormalige huis, met een haastig ingepakte tas in haar handen, terwijl de kreet van haar schoonmoeder in haar oren galmde.
“Ga uit mijn huis!” En kom hier nooit meer terug!”
Een huwelijk van tien jaar eindigde in één nacht.
Arina kon niet geloven dat Sergei – haar man – zomaar naar beneden keek en bleef zwijgen terwijl zijn moeder haar eruit gooide. Het begon met wéér een klacht van de oudere vrouw – dit keer over slecht bereide borsjt:
“Je kunt niet eens koken! Wat voor vrouw ben je? En je kunt ons ook geen kleinkinderen geven!”
“Mam, kalmeer,” mompelde Sergei, maar zijn moeder ging er met grote snelheid mee door:
“Nee, zoon, ik blijf niet toekijken terwijl dit nutteloze meisje je leven verwoest. Kies – zij of ik!”
Arina hield haar adem in en wachtte tot haar man haar zou verdedigen. In plaats daarvan spreidde hij alleen maar hulpeloos zijn handen.
“Arin, misschien is het het beste als je even weggaat, bij vrienden blijft en de dingen nog eens goed overdenkt.”
Nu, buiten staand met slechts 5000 roebel in haar portemonnee en een telefoon vol contacten die ze al jaren niet meer had gebeld, voelde Arina de grond bezwijken. Haar leven draaide om dat huis, haar man en zijn moeder.
Ze liep over straat, onverschillig voor de motregen en de kou. Terwijl weinig voorbijgangers een schuilplaats zochten, trilde het lamplicht op het vochtige asfalt, waardoor alles ver weg en onwerkelijk leek.
Een nieuw begin
De eerste weken vloeiden samen in één lange, sombere dag. Katja, een oude bekende, doneerde haar bank als noodoplossing.
“Je hebt een baan nodig,” hield Katja vol. “Alles, gewoon om weer op de been te komen.”
Arina werd serveerster in een klein café: diensten van twaalf uur, pijnlijke benen, de kleffe geur van eten. Maar het werk liet geen tijd voor tranen.
Op een rustige avond kwam een man van in de veertig binnen, bestelde alleen koffie en koos een tafeltje achterin. Toen Arina hem bediende, zei hij vriendelijk:
“Je ogen kijken verdrietig. Vergeef me, maar je hoort hier niet.”
Ze wilde terugsnauwen, maar tot haar eigen verbazing ging ze zitten. Zo ontmoette ze Mikhail.
“Ik ben eigenaar van een kleine winkelketen,” legde hij uit. “Ik heb een capabele beheerder nodig. We kunnen het er morgen over hebben, ergens waar het prettiger is.”
“Waarom zou je een volslagen vreemde een baan aanbieden?”, vroeg ze.
“Omdat ik intelligentie – en moed – in je ogen zie,” grijnsde hij. “Je weet het alleen nog niet.”
Van cafévloer tot hoekkantoor
Het aanbod was reëel. In plaats van de dienbladen te balanceren, besteedde Arina een week aan het beheersen van rekeningen en personeelsroosters. In het begin had ze er moeite mee, maar Mikhail was een vriendelijke coach.
Je bent getalenteerd, maar je wordt verpletterd door de perceptie van anderen. Denk niet ‘Ik kan het niet’, maar vraag je af: ‘Hoe kan ik dit beter doen?’
de volgende pagina
