Ze transformeerde geleidelijk.
“Je lacht nu – echt lacht,” merkte Mikhail op. Hij had gelijk.
Na een jaar beheerde ze drie winkels. De winst steeg en het personeel respecteerde haar. Mikhail kneep haar hand tijdens het diner.
“Arina, je betekent meer voor mij dan een collega.”
Ze trok zich zachtjes terug: “Ik ben dankbaar, maar ik ben mezelf nog steeds aan het vinden.”
Hij knikte. “Ik wacht wel.” “Je bent niet langer het bange meisje dat ik heb ontmoet.”
Haarzelf vinden
Ze droeg nu getailleerde kleding, reed in haar eigen auto en communiceerde zelfverzekerd met partners.
“Weet je wat het vreemdste is?” zei ze tegen Mikhail. “Ik ben niet meer woedend op mijn ex of zijn moeder. Ze zijn net figuren uit een oude droom.”
De feestdagen doemden op, samen met de opening van nog een winkel. Na een ochtendbriefing belde Katja:
de volgende pagina
