Hij zei tegen haar: “Haat me er niet om, lieverd; dat is het beste voor je.” Abby zei ook niets.
“Oké… Maar Walter, weet die dief hoe hij voor een baby moet zorgen?” vroeg ze terwijl ze begon te huilen.
Walt zei niets en nam haar mee naar huis. Maar hij had nog steeds duistere gedachten in zijn hoofd. Hij zag Logan al om hulp roepen in een donkere kamer, maar er kwam nooit iemand.
Walt herpakte zich en reed naar de bank. Vervolgens liep hij naar de opslagruimte waar de ontvoerder hem over had verteld en stopte het geld erin.
Walt kon de schoonmaker niet zien omdat er te veel mensen waren, maar hij wist dat de schoonmaker in de buurt zou zijn en hem in de gaten zou houden. Walter liep terug naar zijn auto, reed een stukje en parkeerde hem vervolgens bij de kluisjes. Niet lang daarna zag hij de schoonmaker vanuit de kraamkliniek.
De schoonmaker opende de kluis. Voordat Walter de schoonmaker weer kon zien, liep er een groep toeristen langs die zijn zicht blokkeerden.
“Aan de slag!” Walter verloor zijn geduld.
Terwijl de gasten zich naar een van de beelden begaven, verstreken er pijnlijke minuten. Walter vloekte toen de laatste paar mensen in de groep eindelijk langs de kluisjes liepen. De schoonmaker was er niet meer.
Walter kon nauwelijks ademhalen toen hij de menigte rondkeek. Het had niet moeilijk moeten zijn om de man te vinden, want hij droeg het soort opzichtige shirt dat je in hippiewinkels vindt.
Zo! Toen Walter de schoonmaker de straat zag oversteken, voelde hij een golf van opluchting over zich heen spoelen. Hij had de geldbuidel die Walter in het kluisje had gestopt bij zich. Walter sprong uit zijn auto en rende achter hem aan.
Voordat hij bij de bushalte aankwam, leidde de man hem rond op een parkeerplaats, langs een aantal restaurants en musea. Ze zouden naar een andere set kluisjes gaan.
De schoonmaker stopte de tas in een kluisje. Walt was klaar toen hij zich omdraaide. De schoonmaker werd tegen de kluisjes geduwd en hield hem daar met zijn elleboog vast.
“Waar is mijn zoon?” zei Walter tegen hem. “Jij idioot, ik heb alles gedaan wat je vroeg; geef Logan nu terug!”
De man zei: “Kijk, ik heb 100 dollar gekregen om het pakket op te halen en het hierheen te brengen.” “Ik weet niet hoe het met uw zoon zit!”
“Jij smeerlap!”
“Nee!” Iemand betaalde me om het pakketje naar hen toe te brengen! Op een dag zag ik hem na mijn werk op de parkeerplaats, maar ik kon zijn gezicht niet zien omdat hij met het licht achter zich stond. Ik heb zelf twee kinderen. Ik zou nooit het kind van een ander pijn doen.
Walter wist dat de oudere man niet loog, gezien de blik van de conciërge. Nadat hij de man had losgelaten, opende hij het kluisje. Maar het was niet vol. Er zat een snee in zijn rug.
Walter rende in een cirkel naar de achterkant van de kluisjes. Een dunne stalen plaat, vastgehouden door twee schroeven maar niet helemaal vast, bedekte het gat aan de achterkant. De man stopte het geld in een tas die niemand anders in de kamer had.
Walter wist niet hoe hij Abby de waarheid moest vertellen. Logan was een wonderkind voor hen. Ze hadden al lang problemen voordat ze hem kregen. Hij had de enige kans die hij had om Logan terug te krijgen, verspeeld.
Walter ging zijn huis binnen. Hij doorzocht elke kamer beneden, maar kon Abby niet vinden. Hij controleerde hun slaapkamer boven en zag dat Abby’s spullen verdwenen waren.
Walter dacht eerst dat ze was meegenomen. Hij belde haar. Een miljoen keer. Maar ze nam niet op. Toen realiseerde hij zich dat degene die Abby had meegenomen niet al haar spullen had bewaard. Haar handcrème was zelfs verdwenen.
Op zijn zachtst gezegd was Walter geschokt. Dit is niet eerlijk van Abby. Daarom wilde ze zo graag naar huis na haar ziekte. Ze vertelde hen ook dat ze het losgeld moesten betalen. Logan was door Abby meegenomen. Had ze een partner?
Het feit dat het ontvoeringsgeld nep was, was het enige dat Walter een beter gevoel gaf. Hij zou zijn zoon terugkrijgen.
Walter ging naar het ziekenhuis waar Logan geboren was en vond de man die hij zocht bij de automaat. Het was een dokter.
Walter kwam naar hem toe en zei: “Hoi.” “Help me alsjeblieft.” “Iemand, bel alsjeblieft mijn vrouw…”
De dokter antwoordde scherp: “Ik ben geen telefoondienst.”
“Je snapt het niet.” Ik betaal je graag veel geld voor je hulp en je stilte, dokter.
De dokter keek Walter met samengeknepen ogen aan. Walter vertelde hem wat er aan de hand was en wat hij wilde dat de dokter aan Abby vertelde. Hij glimlachte langzaam.
Toen pakte Walter zijn portemonnee en liet de dokter op een sluwe manier de biljetten erin zien. De man zei: “Ja.” “Oké, laten we een deal sluiten.” “Doe mee!”
vervolg op de volgende pagina
