Er zijn dorpen waar de stilte bezit lijkt te hebben genomen van de muren, de daken en de zielen. In dit huis, verscholen tussen de dennenbomen en herinneringen, zijn er nog maar twee open haarden die de tand des tijds hebben doorstaan. In het ene huis woonde een eenzame oude dame, in het andere een kinderloos echtpaar met veel vee en gewoontes. Hier begon het allemaal. Of beter gezegd, opnieuw begonnen.
Een hartverscheurende ontdekking in het hart van het bos
Het was een ochtend in augustus als alle andere toen Jeanne Martin met een rieten mand op haar rug het bos in trok op zoek naar eekhoorntjesbrood. Het bos, dat ze op haar duimpje kende, was die dag ongewoon lawaaierig. Bij een open plek werd de rust verstoord door tranen. Twee baby’s, achtergelaten op een stronk, in een eenvoudig jasje, nog steeds verbonden met het leven via de navelstreng.
Jeanne had een zwaar hart en nam het op tegen de baby’s. Ze kon hen niet achterlaten. Op haar zestigste, toen ze dacht dat haar leven vastzat in een rustige routine, gebeurde er plotseling een wonder dat haar wereld op zijn kop zette.
Twee engelen verheven zich ver van het tumult
Samen met haar man Paul besloot ze de kinderen te houden. Ondanks de obstakels, ondanks het gebrek aan regelmatige zorg, ondanks hun leeftijd. Het dorp keek hen aan, eerst zwijgend, daarna met tederheid. Want deze twee kleintjes, Émile en Claire, groeiden, lachten en bloeiden als twee jonge scheuten in een late zomerregen.
vervolg op de volgende pagina
