Op haar dertigste leidt Anna het perfecte leven. Tot op de dag dat een anonieme brief een verborgen geheim onthult: ze is geboren onder X. Haar verleden komt plotseling boven.
Zittend op de houten vloer staart Anna naar de foto. Haar koffie wordt koud. De muren van haar appartement lijken op haar af te komen. Ze vertelt het aan niemand, zelfs niet aan Thomas, haar partner van zes jaar. Dit soort berichten horen niet thuis in hun soepele en harmonieuze dagelijkse leven.
Die avond haalt ze de foto er weer uit. Ze bekijkt hem van alle kanten. Die blik… die uitdrukking… Ze wil geloven dat het toeval is. Maar een knagende intuïtie komt op. Twijfel. Het soort twijfel dat niet loslaat.
Drie dagen later ging ze naar haar ouders in Neuilly, onder het voorwendsel van een zondagse lunch. Ze had een simpele vraag voorbereid. Ze stelde hem echter niet.
Maar voordat ze weggaat, draait ze zich bij de ingang om en laat los:
— Ben ik geadopteerd?
De stilte die volgt is een antwoord. Zijn moeder kijkt naar beneden. Zijn vader staart in de verte.
“We wilden je beschermen,” zei zijn moeder met vlakke stem. “We wilden dat je het gevoel had dat je bij ons hoorde.”
De wereld ervoor explodeert
Ze verlaat het ouderlijk huis met een gat in haar borst. Niets houdt meer stand. Al haar herinneringen verbrokkelen. Ze denkt terug aan haar jeugd, haar verjaardagen, dat vage gevoel van anders zijn – waarvan ze altijd had gedacht dat het gewoon overgevoeligheid was.
Ze zwerft door Parijs en neemt dan een hotelkamer. Ze wil niet naar huis. Ze wil het niet uitleggen. Ze moet alleen zijn, echt alleen.
’s Nachts typt ze ‘geboren onder X in Frankrijk’, ‘vind je biologische moeder’, ‘anonieme geboorte’. Hele pagina’s scrollen voorbij. En dan dit cijfer: 17.000 kinderen geadopteerd in de jaren 90. Tienermoeders, alleenstaande vrouwen, verwoeste levens. En deze zin, op een forum voor geadopteerde kinderen:
“Wat het meest pijn doet, is niet in de steek gelaten worden. Het is niet weten waarom.”
Een onderzoek naar onbekend terrein
Anna gaat naar het Neckerziekenhuis, waar ze denkt geboren te zijn. Maar haar dossier bestaat niet. Of beter gezegd, het is ontoegankelijk. Ze neemt contact op met de CNAOP, de Nationale Raad voor Toegang tot Persoonlijke Oorsprong. Ze leggen haar de procedure uit. Het kost tijd. Soms jaren.
