Maar Anna wil niet wachten. Ze wil het begrijpen. Nu.
Ze plaatste discreet een bericht in een Facebookgroep voor kinderen geboren onder X. Ze beschreef de foto, de vermoedelijke geboortedatum en een mogelijke voornaam die ze ooit van haar nanny had gehoord: “Léa”. Deze naam achtervolgt haar al sinds haar adolescentie, zonder dat ze weet waarom.
Een vrouw reageert in een privébericht. Haar naam is Claire. Ze is een gepensioneerd maatschappelijk werker. Ze biedt hem een afspraak aan. Claire herinnert zich een soortgelijk geval uit de jaren negentig. Een zwangere tiener die uit Marseille kwam, werd opgenomen in een opvangcentrum in de buurt van Parijs. Ze weigerde de naam van de vader te noemen. Het kind, een meisje, werd in een anonieme instelling geplaatst.
—Ze vertelde me dat ze haar dochter Anna wilde noemen, ook al wist ze dat ze haar nooit zou kunnen zien. “Ik wil dat ze naar mijn grootmoeder genoemd wordt.” Dat waren haar exacte woorden.
Anna is boos.
Een tweede brief
Twee weken later arriveert er een nieuwe envelop. Hetzelfde handschrift. Dezelfde afwezigheid van de afzender. Binnenin een briefje:
Je bent niet alleen. Ik heb lang gewacht om je te schrijven. Eindelijk heb ik de moed gevonden. Ik ben je zus.
Ze ontdekt dat ze een twee jaar jongere zus heeft, Manon, die door hun biologische moeder is opgevoed. De enige die werd gehouden. Anna daarentegen werd afgestaan voor adoptie.
Manon vond haar via een DNA-test op een Amerikaanse website. Maar ze durfde nooit contact met haar op te nemen. Tot nu toe.
De bijeenkomst
Op een zaterdagochtend, in een discreet café in het 11e arrondissement, ziet Anna een jonge vrouw met bruin haar en een vriendelijke blik binnenkomen. Manon. Ze staren elkaar aan. Ze glimlachen.
— Ik heb het gevoel dat ik mezelf zie, fluistert Anna.
Ze praten urenlang. Over hun moeder, die nog steeds in Marseille woont. Over hun jeugd. Over die vreemde en vanzelfsprekende band.
