Leo groeide op. Met zijn vreugde, zijn driftbuien, zijn stiltes. Op een dag snauwde hij me heftig toe: “Je bent niet mijn echte moeder”, in een moment van puberale woede. Ik liet het tot me doordringen. En antwoordde simpelweg: “Nee. Maar ik ben hier.” De volgende dag gleed er een klein “sorry”-briefje onder mijn deur door. We hebben er nooit meer over gesproken. Maar onze band werd die dag enorm versterkt.
Julien is veel te vroeg heengegaan. Een beroerte. Hij was 53 jaar oud. Leo was onderweg naar de universiteit. We hielden elkaars hand vast. Ik beloofde: we zouden hier samen doorheen komen. En dat deden we.
En toen, op een dag, was de bruiloft
Leo’s grote dag was aangebroken. Hij ging trouwen. Ik droeg mijn mooiste jurk, mijn Force -ketting die hij me op zijn afstudeerdag had gegeven. Mijn hart stroomde over van trots.
En toen kwam Clara, zijn toekomstige vrouw, glimlachend maar zichtbaar gespannen naar me toe. Ze fluisterde heel zachtjes in mijn oor: De eerste rij is voor echte moeders. Ik hoop dat je het begrijpt.
Het was als een onzichtbare klap. Ik knikte. Ik deed een stap achteruit. Ik ging op de achterste rij zitten. Om hun dag niet te verstoren.
Maar Leo… hij zag me.
Hij stopte met lopen naar het altaar. Hij draaide zich om en liep naar mij toe.
Hij zei: ” Je kijkt hier niet op terug. Jij bent degene die achterbleef. Jij bent degene die mij heeft opgevoed.” En toen, met een stem die maar een beetje trilde: ” Laat me naar het altaar lopen, mam.”
Mama.
Hij had mij nooit zo genoemd.
vervolg op de volgende pagina
